از غروب تابناک سه سال گذشت... و بر کسی پوشیده نیست که در این سال‌ها چه گذشت...قرن طلایه‌داران به پایان رسیده، تعداد نادان‌ها هر روز فزونی می‌گیرد و سقف گردون نه به آه مظلوم می‌شکافد و نه با ظلم ظالم...شعار زندگی و آزادی به ولنگاری و هرزگی بدل شد و اهالی حزب باد هر روز به جایی رو می‌کنند که سفره‌اش چرب‌تر باشد. ملت همیشه در صحنه که از طلوع تاریخ همواره به زنده باد و مرده بادی نو مشغول بوده‌اند، حالا دل به موجودی خوش کرده‌اند که فقط شکل دماغش را از اجدادش به ارث برده، وعده و وعید دادن را از سیاستنداران آموخته و با دشمنان خاندانش فالوده می‌خورد. دوران بهرام‌ و پرویز و سیامک و منوچهر به پایان رسیده و انکرالاصوات‌های کریه‌المنظر جایشان را گرفته‌اند.

طوفان را دوست دارم. طوفان‌های کیهانی آدم را با خود به جاهایی می‌برند که رفتنش از عهده‌ی پای آدمیزاد بر نمی‌آید... بالاخره طوفانی که منتظرش بودم از راه رسید و مرا برد به قلب کهکشان کودکی...کهکشانی که مدتهاست ساکنش هستم، اما چند وقتی بود از قلبش دور شده بودم و در سیاهچاله‌ای گرفتار...البته سیاهچاله‌ی خوبی بود، از دور همه چیز واضحتر دیده می‌شود، مخصوصاً پوچی تمام فلسفه‌بافی‌ها در این ذره غبار. من هم دیگر نمی‌خواهم چیزی بدانم، نوری ببینم یا صدایی بشنوم...فقط می‌خواهم یک صدابشنوم و درخشش یک ستاره را ببینم: ستاره‌ی تپنده‌ی قلب کهکشان

(نیو در حال ترک اتومبیل)
ترینیتی: «خواهش می کنم نیو، تو باید به من اعتماد کنی...»
نیو: «چرا؟»
ترینیتی: «برای اینکه قبلاً هم اونجا بودی، تو اون راه رو می‌شناسی، می‌دونی دقیقاً به کجا ختم می‌شه، و من می‌دونم این جایی نیست که تو می‌خوای باشی...»
***
هر بار که به زمین می‌آیم و در راه‌های زمینی گام بر می‌دارم، این جمله را با خود تکرار می‌کنم. این راه‌ها را می‌شناسم، دقیقاً می‌دانم به کجا ختم می‌شوند و می‌دانم که بذرهای امید را باید یک به یک از خاک بیرون کشید: چه فراخوان یک ماه باشد، چه تقابل خورشیدها، نبرد سایه‌ها یا نمایش نورها، شمارش معکوس برای پایانِ آغاز، یا ندایی برای شروع یک خاتمه...همه و همه دقیقاً به یک سرنوشت مشابه ختم می‌شوند....دست واقعیت پرده‌ی پندار را کنار می‌زند و...

مدتی بود گذارم به بازار برده‌فروشان نیفتاده بود

به محکمه‌ی عدالتی که کفه‌ی ترازویش همیشه به یک سو سنگین است!

در گیر و دار گذر از زمین، دردِ آگاهی از وجودش همواره قلبم را می‌سوزاند

تب خیال رفتن ندارد و داغ زندگی هر روز سوزنده‌تر می‌شود

صدای میلاد می‌آید

حتی کهکشان‌ها نیز پوسته‌ی خود را می‌شکنند تا در دنیایی نو زاده شوند

صدا نزدیک است، فقط یک ستاره می‌بینم، فقط یک نور در بیکران کهکشان

«پرسشگر: اگر هم رویا و هم فرار از آن تصور است، پس راه خروج کدام است؟
ماهاراج: هیچ نیازی به راه خروج نیست! آیا متوجه نیستید که راه فرار نیز بخشی از همین رویاست؟ تمام کاری که باید انجام دهید، این است که خواب را به عنوان خواب تشخیص دهید و بشناسید...»

بخشی از کتاب من آن هستم، جلد اول

زمام زمین، همیشه در دست تعداد معدودی بوده و خواهد بود. چه آنهایی که شعار مبارزه با ظلم را می‌دادند و چه آن‌هایی که خود دست‌اندر کار ستم بوده‌اند.

سؤال: بزرگترین ریسک در زندگیتان چه بوده؟
پاسخ : انتخاب زمین به عنوان سیاره‌ای برای زندگی...
مدتی طول می کشد تا حاضران جواب را هضم کنند، البته فقط آنهایی که شنیده‌اند!

و مسئله شجاعت است. . .

شجاعت خاموش شدن، بازنگشتن،

نه آمدن و نه رفتن. . .

روزی سپید از راه رسید، طلوع حقیقتی دیگر در ماورای افق اوهام

نوید بیداری اندک اندک از راه می رسد:

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت
                  با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت
پیش آر قدح که باده نوشان صبوح
                              آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

«حکيم عمر خيام نيشابوری»

ياران و همراهان دوست داشتنی

در سفر به غرب خورشید، انتظار دیدار هیچ رهروی را ندارم

اینجا راهی نیست که گذار انسان های زیادی به آن بیفتد

زمین اسیر تکرار است و انسان اسیر عادت

آن هنگام که به سوی آغاز راه افتادم، همه اشتیاقی فزاینده برای رفتن به سوی پایان داشتند

و از مرگ زندگی مدتها می‌گذشت

امشب در سایه‌سار خورشیدم...

در افق روشن نشسته‌ام، با چشمان روشن به یک سلام ازلی

می دانم دیر آمده‌ام، اما زمان را تا سرچشمه‌ی آغازش در خواهم نوردید، تا به وجود جاودانه‌ات بازگردم

و می‌دانم که آسمان پرواز از چشمان تو می‌گذرد...

 تقدیم به ماه، این فانوس همواره درخشان زمین:

بی تو ای ماه،
کدامین فانوس، سایه‌های ترس را از شب‌های زمین می‌زدود؟
و جاذبه‌ی کدامین عشق، قلب اقیانوس‌ها را به خروش و طغیان وا می‌داشت؟

 شب را دوست دارم،

آن هنگام که نسیم در قلب ماه طلوع می‌کند

ستارگان در سرچشمه‌ی شیرآگین کهکشان زلال می‌شوند

نمی‌دانم چرا همه از سیاه‌چاله‌ها می‌ترسند...الان دقیقاً در عمق یک سیاه‌چاله هستم...در حال غرق شدن... و برای دومین بار در زندگی از غرق شدن نمی‌ترسم...دیگر ترسی نمانده...دلم می‌خواهد بدانم آن طرف سیاه‌چاله چیست؟

همیشه جاذبه‌ی زمین، یک بار هم جاذبه‌ی سیاه چاله، به امید یافتن کهکشانی جدید پر از شگفتی‌های غیرقابل تصور...

پایان ارتباط...

سکوت رادیویی...

گذشته می‌آید، در لباس روزهایی که به یاد نمی‌آورم، اما می‌دانم وجود داشته‌اند...در هیئت کسانی که وقتی یار بودند و حالا فقط غریبه‌ای هستند که نمی‌دانند چرا به نظرشان آشنا می‌رسی...تلاش می‌کنند دوباره یار شوند اما دوباره اشتباه می‌کنند...شاید مثل بار قبل، شاید مثل بارهای قبل...

در این غروب تابناک، قرن طلایه‌داران به پایان می‌رسد، اما طلوع جاودانه‌ی خورشیدش، در آغاز این قرن سیاهی و تباهی - قرن معتبر شدن گدایان- همچون شمعی همواره روشن است که شب درازِ سوگواران زندگی را روشنی می‌بخشد. در سده‌ای که پیش رو داریم، دست غارتگر فلک بیش از هر زمان دیگری به یغماگری مشغول است. از تلخ کردن کام آزادگان گرفته، تا نهادن زمام مراد به دست نادان‌هایی که هر روز تعدادشان افزون می‌گردد. فقرا فقیرتر می‌شوند، ستمکاران ستمکارتر و سقف گردون نه به آه مظلوم خواهد شکافت و نه به ظلم ظالم...

آنان که می‌دانند سکوت کرده‌اند
و آنان که نمی‌دانند، از فریاد بلند این سکوت کر شده‌اند
در دانستنِ ندانستن
از پسِ این پیش‌گزینی چهل‌هزارساله،
هنوز گیج و مبهوت آن اولین لحظه‌ام...

بهار را در آستانه‌ی زمستان یافتم، در شبی سرد و بی‌پایان از شب‌های زمین،
این بهار را به آفتاب بیرحم تابستان نخواهم داد
تا دست یغماگر پاییز آن را به تاراج ببرد
بهار در دشت کهکشان ادامه دارد، در افق روشن، در فصل پنجم...
دور از چشمان نامحرم زمستان...

غزال رمضانی، بهار یشمین 1396